Rabarbie

Oké, dit is niet uit eigen tuin. Maar wel heel erg lekker. Mijn kinderen zijn er dol op en het is heel makkelijk te maken: rabarbie. Zo noemden ze het toen ze klein waren. Het is een recept van mijn moeder. 

Recept:
- 1 kilo rabarber
- 1 kilo aardbeien
- 200 gram suiker

Bereiden:
- Snijd de rabarber in kleine stukjes
- Voeg de suiker toe en laat een nacht staan
- Voeg de aardbeien toe en zet op een laag vuur
- Als alles lekker drapperig is, kan het vuur uit
- Bewaar het kookvocht in een karaf, is heerlijk om te drinken. Wel laten afkoelen!
- Maak met de staafmixer de drapperige smurrie glad
- Afkoelen en eten maar

Tip: lekker om zo te eten, maar kan ook heel goed in yoghurt, kwark of op een plak cake.

Snijbiet: recept

Het was even spannend of de snijbiet het zou overleven. De slakken vinden de bladeren erg lekker en de jonge blaadjes zijn al aardig aangevreten. Daarom besloot ik de goede blaadjes af te knippen. Maar, wat doe je met een handvol snijbiet?

Via snijbiet.nl kwam ik allerlei lekkere recepten tegen. De snijbiettaart zag er erg lekker uit. Op naar de groenteboer om nog wat snijbiet te kopen en aan de slag! Een supersimpel recept en erg lekker!

Mijn variatie van de snijbiettaart:
- 400 gram snijbiet
- 120 gram geitenkaas
- beetje honing
- peper, zout
- goede lepel Ras el hanout ( Marokkaans kruidenmengsel met o.a. kerrie, koriander en komijn)
- bladerdeeg
-125 cl. slagroom
-3 eieren
-handjevol pecannootjes
-handjevol walnoten






Bereiden:
- Bladerdeeg uitrollen en springvorm mee bekleden 
- Snijbiet schoonmaken, steeltjes in stukje snijden en blad in stukjes scheuren
- In kom alle ingrediënten bij elkaar doen en goed roeren
- Snijbiet erdoorheen roeren
- 45 minuten in de oven (200 graden)

Eet smakelijk!

Jonge sla

Tja, het zat er natuurlijk aan te komen. De eerste mislukkingen. Het doet toch een beetje pijn.  Aardbeienblaadjes die wel heel erg mini blijven. En ook het vak met kool blijft akelig leeg. Slazaden die nooit tot volle wasdom kwamen.

Ik laat het gebeuren. Alleen de sla, daar heb ik mijn best voor gedaan. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot. De meeste zaadjes kwamen niet eens op, slechts twee ontkiemden en kwamen als groene spriet boven de zwarte aarde tevoorschijn. Ik heb ze vertroeteld, in een speciale bak met een stuk zeil erover. Toen ze wat groter werden, mochten ze in de moestuin.

Dat was ook het moment dat ik aan het gedicht van Rutger Kopland moet denken: Jonge sla, net geplant in een vochtig bedje. Hij kon het niet verdragen, bij mij zorgt het voor een klein geluksmomentje. Ik heb ervan genoten, de Kleinduimpjessla groeide en groeide en afgelopen week plukte ik de bladeren om er een salade van te maken.

De smaak was geweldig: boterzacht, beetje pittig en een goede bite. Ik had nog wat zaadjes over. Die heb ik direct gezaaid. En nu hoop ik weer twee geluksmomentjes te krijgen. Een van de jonge sla net geplant in een vochtig bedje. En eentje als ik de bladeren weer mag proeven.

Heimwee

‘Is dat nou rustgevend?,’ vroeg een vriendin afgelopen weekend. ‘Dat hoor je toch altijd. Dat mensen die het druk hebben, in de tuin gaan werken. Om te ontspannen.'

Ik keek haar verbaasd aan. ‘Een moestuin rustgevend? Nou nee, niet echt. Als ik er twee dagen niet naar omkijk, vreten de slakken de bonen op, zijn de tomatenplanten verdroogd en is de snijbiet alweer op zijn retour. Zonder dat ik ervan gegeten heb.’

‘Maar, waarom neem je dan ook zo’n moestuin? Waarom gooi je niet een paar bakken vol met vrolijke plantjes?’

‘Die moet ik toch ook water geven en verzorgen?’

‘Ja, maar dan heb je direct resultaat. Een keer kopen en klaar is kees.’

Ze heeft natuurlijk wel een punt. Zo’n moestuin, hoe klein ook, is toch nog een heel gedoe: zaden, stekken in potten overzetten, onkruid wieden. En een paar weken later in weer grotere potten overzetten. In de zon, uit de zon, beschermen tegen hevige regenval, om maar iets te noemen.

‘Nou, waarom doe je het dan?,’ vraagt ze nog een keer.

‘Misschien wel uit heimwee,’ antwoord ik spontaan. Ik schrik van mezelf. Zo had ik er nog niet eens over nagedacht. Maar ineens begrijp ik mezelf. Het is heimwee naar lekker eten, naar een opa die in de tuin aardappels staat te rooien. Naar een oma met wie ik eindeloos doperwten dopte, kruisbessen plukte en snijbonen sneed. En naar de verhalen die ze dan vertelden. Uren zat ik als kind in hun tuin, in de rieten stoelen met gehaakt kussentjes, naast de volière en met heel veel plukbloemen om ons heen. Het leek alsof er geen tijd was, mijn wereld bestond uit die tuin, opa, oma en de verhalen.

Misschien heeft die vriendin toch een beetje gelijk. Werken in mijn moestuin is niet rustgevend, maar geeft wel de rust om oude verhalen en mooie herinneringen te oogsten.