Na een paar dagen zon is alle frisheid en weelderigheid uit mijn zorgvuldig opgebouwd tuintje. De koriander is flink doorgeschoten en geeft ineens mooie witte bloemetjes. De bladeren lijken meer op die van een fresia. De drie tuinbonen die hun best deden zijn opgegeten door de slakken en de rucola hangt slap. Heel slap. Net als de bietenbladeren.
Ik heb twee soorten bieten gezaaid: snijbiet en gewone. Toen ik maanden geleden de zaadjes in de grond stopte heb ik er netjes naambordjes bijgezet. In keurig handschrift stond daar de naam van het gezaaide. Dankzij de vele regenbuien is geen enkel naambordje meer te lezen. En dus twijfel ik nu over wat ik waar gezaaid heb.
Staat de biet nu in vakje vier en de snijbiet in vakje acht? Of is het andersom? Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat de ene soort enorm lang en hoog is. En dat de steel kleine groenachtige bloemetjes heeft. De stelen waren vorige week nog mooi groen en rood van kleur en zijn inmiddels zachtrood met een geel randje geworden. In het andere vakje hangen verlepte roodachtige bladeren.
Die met die lange stelen, dat moet dan biet zijn. Dacht ik. Vol enthousiasme haal ik de stengels uit het tuintje. Ik geef een flinke ruk en voor ik het weet heb ik een paar droge stengels in mijn hand. Met een enorme kluit. Van enige biet is geen sprake.
Oké, in vakje vier zat dus snijbiet. Hmm, jammer want de bladeren zien er niet uit alsof je die lekker kunt eten. En die stengels? Dat lijkt meer op rabarber. Ik kijk nog eens goed naar vakje acht. Dat moet dan biet zijn. Ik neem de proef op de som en besluit ook deze eruit te halen. Ik pak de stengel beet en trek deze voorzichtig uit de grond. Nieuwsgierig kijk ik wat er onder die stengel tevoorschijn komt.
Radijsjes? Het lijken wel radijsjes, zo klein. Toch zijn het de bietjes. Maar dan zonder dieprode kleur. Ik denk dat ik toch te vroeg heb geoogst. Terug de grond in kan niet meer. Ik moet de mislukking aanvaarden. Morgen maar weer een fles bietensap bij de groenteboer halen.
