Ik nam twee kleine aardappelen en twee potten. In allebei de potten legde ik verstopte in een aardappel onder de grond. Drie weken lang stonden er twee potten, ter grootte van een emmer, op mijn terras. Met alleen maar aarde.
'Waarom doe je geen bloemen in die potten?,' vroeg dochterlief. 'Dit is toch saai?' Ik vertelde haar dat er onder de grond van alles gebeurde. Dat de aardappel ontkiemde - noem je dat eigenlijk zo? -. En dat ze met een beetje geluk volgende week groene blaadjes zou zien. Zij haalde haar schouders op. 'Dat geloof je toch zelf niet,' lachte ze meewarig.
Afgelopen weekend speelde ze buiten. Ineens rende ze naar binnen. 'Mam, waar ben je? Kom snel kijken. De pot met aardappelen heeft ineens heel grote bladeren!'.
Ik liep naar de potten en inderdaad, ineens waren daar de eerste tekenen van succes zichtbaar. Als ik ze straks oogst, nodig ik mijn vader uit voor een heerlijke stampotmaaltijd!
