dinsdag 11 juni 2013

Heimwee

‘Is dat nou rustgevend?,’ vroeg een vriendin afgelopen weekend. ‘Dat hoor je toch altijd. Dat mensen die het druk hebben, in de tuin gaan werken. Om te ontspannen.'

Ik keek haar verbaasd aan. ‘Een moestuin rustgevend? Nou nee, niet echt. Als ik er twee dagen niet naar omkijk, vreten de slakken de bonen op, zijn de tomatenplanten verdroogd en is de snijbiet alweer op zijn retour. Zonder dat ik ervan gegeten heb.’

‘Maar, waarom neem je dan ook zo’n moestuin? Waarom gooi je niet een paar bakken vol met vrolijke plantjes?’

‘Die moet ik toch ook water geven en verzorgen?’

‘Ja, maar dan heb je direct resultaat. Een keer kopen en klaar is kees.’

Ze heeft natuurlijk wel een punt. Zo’n moestuin, hoe klein ook, is toch nog een heel gedoe: zaden, stekken in potten overzetten, onkruid wieden. En een paar weken later in weer grotere potten overzetten. In de zon, uit de zon, beschermen tegen hevige regenval, om maar iets te noemen.

‘Nou, waarom doe je het dan?,’ vraagt ze nog een keer.

‘Misschien wel uit heimwee,’ antwoord ik spontaan. Ik schrik van mezelf. Zo had ik er nog niet eens over nagedacht. Maar ineens begrijp ik mezelf. Het is heimwee naar lekker eten, naar een opa die in de tuin aardappels staat te rooien. Naar een oma met wie ik eindeloos doperwten dopte, kruisbessen plukte en snijbonen sneed. En naar de verhalen die ze dan vertelden. Uren zat ik als kind in hun tuin, in de rieten stoelen met gehaakt kussentjes, naast de volière en met heel veel plukbloemen om ons heen. Het leek alsof er geen tijd was, mijn wereld bestond uit die tuin, opa, oma en de verhalen.

Misschien heeft die vriendin toch een beetje gelijk. Werken in mijn moestuin is niet rustgevend, maar geeft wel de rust om oude verhalen en mooie herinneringen te oogsten.