Ik laat het gebeuren. Alleen de sla, daar heb ik mijn best voor gedaan. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot. De meeste zaadjes kwamen niet eens op, slechts twee ontkiemden en kwamen als groene spriet boven de zwarte aarde tevoorschijn. Ik heb ze vertroeteld, in een speciale bak met een stuk zeil erover. Toen ze wat groter werden, mochten ze in de moestuin.
Dat was ook het moment dat ik aan het gedicht van Rutger Kopland moet denken: Jonge sla, net geplant in een vochtig bedje. Hij kon het niet verdragen, bij mij zorgt het voor een klein geluksmomentje. Ik heb ervan genoten, de Kleinduimpjessla groeide en groeide en afgelopen week plukte ik de bladeren om er een salade van te maken.
De smaak was geweldig: boterzacht, beetje pittig en een goede bite. Ik had nog wat zaadjes over. Die heb ik direct gezaaid. En nu hoop ik weer twee geluksmomentjes te krijgen. Een van de jonge sla net geplant in een vochtig bedje. En eentje als ik de bladeren weer mag proeven.
